De eerste was Tim Knol. In 2010 was ie al erg hip en festivalwaardig, maar ik kende eigenlijk alleen het veelgedraaide "Sam".
De liedjes die ik nu heb beluisterd waren: "Sounds familiar", "Silverman Hotel", "When I am king", "Cry" en "Song for June". ALs ik het goed heb, zijn de eerste drie origineel van Tim Knol en de laatste twee zijn covers (van wie weet ik niet).
Mijn oordeel: Tom Knol maakt lekkere soepele man-met-gitaar pop/folk en het luistert erg makkelijk weg. Allen iets te rustig als je in een erg actieve bui bent, maar wel heerlijke relax-muziek.
De andere beluisterde artiest was Ray LaMontagne. Alweer een singer-songwriter, deze maal met zachte, hese stem.
Zijn naam dook al regelmatig op in de lijstjes van verwante artiesten op last.fm en allmusic.com als ik eens wat opzocht of luisterde daar. Toen een vriendin me om diezelfde reden mee vroeg naar een concert zei ik dus meteen ja en kochten we beiden zijn nieuwste CD. Dat was al een tijd terug, maar inmiddels heb ik wat meer opgezocht en geYoutubet om te luisteren of die CD representatief was voor zijn hele oeuvre.
En dat was ie dus niet helemaal, want de nieuwste CD (God willing the creek don't rise) is een stuk meer country dan de oudere nummers die ik vond. Wat ik beluisterd heb (buiten zijn laatste CD dus): "Trouble", "Let it be me", "Be here now" en "Can I stay here".
Mijn oordeel: Hele mooie dromerige gitaarpop met een hele mooie hese zangstem. Ik heb dus ook al veel zin in het concert volgende week en ben erg benieuwd hoe hij live is.
De tussenstand (4/26):
A
Geen opmerkingen:
Een reactie posten